خیلی ها نمیدونن چجوری بدنشون رو به قهرمانی رسوندن!!
اصلن منظورم فیل هیث یا کریس کورمیر نیست؛ اینها عکسهای تزئینی هستند
در پرورش اندام وقتی بحث ژنتیک میشه من تعبیرم اینه که اکثریت قهرمانهای بزرگ ژنتیک شون در پاسخدهی به محرکها (تمرین، رژیم و داروها) به مراتب مطلوبتر از افراد عادی هست و الزامن کسی که قهرمان هست بیشتر از بقیه زحمت نکشیده.
خیلی از پرورش اندام کارها شاید دو برابر قهرمانها زحمت و رنج تحمل کرده باشند اما با توجه به شرایط و بهتر بگم پتانسیل ژنتیکی از یه حدی جلوتر نرفتند
این موردی است که به جای دشمنی کردن باهاش باید با منطق نگاهش کرد و بر مبنای پتانسیل ، اهداف متناسبی رو چیدمان کرد تا وقت و انرژی به شکلی بیهوده صرف نشه
ساده بگم که شاید خیلی از قهرمانها در شروع این ورزش بسیار نحیف بوده باشن اما بعد از چند سال فاتح مسابقات بزرگی شدن و این یعنی همون ژن خوب در واکنش به محرکهای رشد.
شما با شش الی دوازد ماه تمرین منظم و پیروی از یک رژیم سالم میتونین متوجه پتانسیل خودتون بشید
اینکه گفتم خیلی از قهرمانا با زحمت کمتری قهرمان شدن معناش این نیست که زحمت نکشیدن! خیر، منظور اینه که شاید با مشکلات اکثریت پرورش اندام کارها دست به گریبان نشدن و با موانع کمتری به موفقیت رسیدن و این رو مدیون ژن های مستعدشون هستند.
ورزشکار باهوش کسیه که متناسب با ژنتیکش ، تعیین هدف بکنه و بدونه که درسته موفقیت زحمت داره اما الزاما نباید همیشه با خاک و خون همراه باشه و اینجا نقش تعقل بشدت جلوه پیدا میکنه.
در یک کلام بهتره که همه به فکر قهرمانی نباشن چون شاید استعدادشون تو حوزه دیگه ای مثل مربیگری یا … باشه.
یادآوری: یادم هست در یک مقاله ای شاون ری یا دوریان یتس گفته بود که کریس کورمیر از جمله ژنهایی هست که همیشه هله هوله میخوره و شبها تا دیروقت بیداره و کلی اضافه کاری داره ولی بازهم بدنش آماده است و این همون واحرای ژن خوبه که خیلی ها نمیدونن که دارن و فکر میکن دیگران کم کاری میکنن که دیر نتیجه میگیرن!!
خیلی ها نمیدونن چجوری بدنشون رو به قهرمانی رسوندن
31 مه
